Wat is het beste tegengif tegen de angsten en de zorgen van de gelovige?

Wat zal hem heel waarschijnlijk bemoedigen terwijl hij vooruitziet naar de onbekende toekomst en terugdenkt aan het moeizame verleden? Ik antwoord zonder te aarzelen: de leer van de uiteindelijke volharding van Gods uitverkorenen (Matth. 24 : 13) Hij moet weten dat God, Die een goed werk in hem begon (Filip. 1: 6), nooit zal toelaten dat dit omvergeworpen wordt. Hij moet weten dat de voetstappen van Christus’ kleine kudde alle in één richting gaan. Ze hebben gedwaald. Ze zijn in de war gebracht. Ze zijn verzocht. Maar niet één van hen is verloren gegaan.

De gelovige moet weten dat Jezus degenen die Hij liefheeft, tot het einde liefheeft (Joh. 13: 1). Hij moet weten dat Jezus niet zal toelaten dat het zwakste lam in Zijn kudde in de woestijn zal omkomen, of de teerste bloem in Zijn hof zal verwelken en sterven.

Hij moet weten dat er voor Daniël in de leeuwenkuil, voor de drie jongelingen in de vurige oven, voor Paulus bij de schipbreuk, voor Noach in de ark niet méér werd gezorgd dan voor ieder die in het heden in Christus gelooft en dat zij niet veiliger waren dan hij. Hij moet weten dat hij wordt beschermd, ommuurd, behoed en beveiligd door de almachtige kracht van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, en dat hij niet verloren kan gaan. Hij moet weten dat het niet in de macht ligt van de tegenwoordige of toekomende dingen, van mensen of van duivelen, van zorgen binnen en noden buiten, om ook maar één enkel kind van God te scheiden van de liefde die in Christus Jezus is (Rom. 8: 35a).